The Simien Mountains

Dinsdag 7 april
Gondar, Gbrena - ons huis

Om 7 uur 's morgens stonden we langs de kant van de weg te wachten op het busje dat ons naar de Simien Mountains zou brengen. De Simien Mountains liggen 100 km ten noorden van Gondar en is een van de grotere hooggebergten van Afrika, met een behoorlijk aantal toppen boven de 4000 meter.
Met zijn zevenen gingen we vol goede moed op pad; een Amerikaanse, twee Belgische en een Duits stel. Al snel ontmoetten we onze gids voor de komende vijf dagen. Samen met een kok, een assistent kok, een afwasser, twee scouts en vier ezelherders gaat hij ervoor zorgen dat alles goed zou gaan verlopen. Dit team leek ons wat overdreven, maar het hoort bij het pakket.
We reden met het busje een behoorlijk stuk de bergen in, maar na een tijdje werden we eruit gegooid en begon onze vijf dagen durende wandeltocht. De eerste dag ging het om drie uur, die op dat moment al redelijk zwaar waren. Hoog in de bergen is de lucht een stuk ijler en het stappen zat nog niet zo in onze benen. Tegen het einde van de middag kwamen we aan in ons eerste kamp. De tentjes waar we in zouden gaan slapen waren al opgezet en er stond thee met koekjes klaar. Het kamp ligt op een hoogte van 3250 m. dat merkten we vooral toen de zon onder ging en het al heel snel verschrikkelijk koud werd. Om half 10 zijn we rillend in onze slaapzak gaan liggen.
De dag erna, dag twee, zou een stuk intensiever worden. We hebben 6 uur lang gelopen en onze gids heeft ons langs de mooiste uitzichten geleid. We liepen door een dorpje met oude plaggenhutten waar de boeren wonen die het vruchtbare land in de bergen bewerken. We zagen kraaien, die een soort van kaketoe snavel hebben en een hoop roofvogels. Vanuit de auto hadden we ook groepen bavianen gezien, maar die houden zich tijdens onze tocht nog aardig verstopt. Uiteindelijk kwamen we aan op ons tweede kamp dat op een hoogte van 3600 m ligt. We kregen weer thee met koekjes bij aankomst. 'S avonds maakten we een kampvuur om een beetje warm te blijven, maar met een temperatuur tussen 0 en 5 graden Celsius bleef het rillen in de tent.
Op dag drie moesten we er vroeg uit, de tocht naar het derde kamp zou 7 uur gaan duren dus we zouden wat eerder vertrekken. We zouden twee keer gaan klimmen en twee keer gaan dalen, om uiteindelijk op dezelfde hoogte te gaan slapen als de nacht ervoor. Dit klimmen was echt serieus. Met de ijle lucht en de steile bergen werd er fysiek veel van ons gevraagd. Half hyperventilerend en met een hoop pauzes lukte het ons om op het derde kamp aan te komen.
De dag erna op dag vier besloot het Duitse stel niet mee te gaan, hoogteziekte. Zonde, want nu zouden we de hoogste berg gaan beklimmen met een hoogte van 4200 m. Al aan het begin van de tocht vielen er nog twee teamgenoten af en was ik over met een van de Belgische meisjes en het Amerikaanse meisje. In twee uur hebben we het voor elkaar gekregen om bijna een kilometer te stijgen. Tien meter voor de top moest ik nog even pauzeren omdat mijn kuiten me de laatste rotsen niet meer op konden duwen. Maar uiteindelijk stonden we bovenop de berg! Vanuit daar konden we uitkijken over het gehele park van Simien Mountains. Helaas is de lucht er heel heiig, vanwege het stof dat vanuit Sudan overwaait. We zijn niet te lang blijven staan, omdat de hoogte ook van ons zijn tol begon te eisen.
Op de weg naar beneden zijn we nog twee walia steenbokken tegengekomen. Die dag zagen we ook een aantal Ethiopische wolven, die op vossen lijken en een hele hoop bavianen. Aan het eind van de dag hebben we tussen de bavianen een biertje gedronken. Ze zijn totaal niet schuw dus we konden heel dichtbij komen en er gewoon tussen gaan zitten.
De laatste nacht was, evenals de andere nachten, erg koud. Ik dacht dat ik ook hoogteziekte had opgelopen want ik ben de hele nacht misselijk geweest. Het blijkt geen hoogteziekte te zijn, maar een gezellige parasiet die zich in mijn ingewanden heeft genesteld. Waarschijnlijk heb ik die opgelopen door het gebrek aan hygiene in de afgelopen dagen. Het toilet was steeds een gat in de grond en wassen kon gewoonweg niet. Naast de honderd blaren en overbelaste knie, kon dat er ook nog wel bij.
Vandaag, op de laatste dag, had de gids besloten dat we niet meer zouden gaan lopen. Mijn buik, die evenals die van een van de Belgische meiden, op knappen stond was hem daar voor erg dankbaar. We hoefden alleen een klein stukje de berg op, tot waar het busje ons kon ophalen. Uiteindelijk bleek dat het busje daar ook niet komen, want dankzij de modder raakte hij vast tussen de stenen op de zandweg. We hebben met zijn allen geduwd en getrokken, maar kregen hem niet meer los. Met een hoop spektakel en hulp van alle Ethiopiërs die opeens langskwamen konden we toch nog terug naar huis.

Het was een fantastisch mooie ervaring met veel hoogtepunten en zeker een hoop momenten van wanhoop..